Je kunt niet even naar het binnenste van de aarde afdalen om de aardkern met eigen ogen te aanschouwen. Hoe hebben we dan kunnen vaststellen hoe die eruit ziet?

We weten dat de aardkern uit een vloeibare buitenkern en een vaste binnenkern bestaat, en dat die beide van ijzer zijn. Dat hebben geologen achterhaald door aardbevingen te bestuderen. Bij een aardbeving komt energie vrij die in seismische golven vanuit het epicentrum door het binnenste van de aarde en over het oppervlak beweegt. Die golven zijn op te delen in twee categorieën: P- en S-golven. P-golven (primaire golven) zijn bijvoorbeeld sneller dan de secundaire S-golven en hebben ook een andere vorm.

Aardbevingen worden geregistreerd met seismografen. Als de afstand tussen seismograaf en epicentrum (de oorspong van de beving) klein is, reizen de golven ondiep door de aarde en is hun reistijd constant. Golven die grotere afstanden overbruggen en dieper de aarde ingaan, veranderen door onregelmatigheden in het binnenste van de aarde van snelheid en richting. Op de overgang naar de kern houden S-golven abrupt op. Een teken dat de kern aan de rand vloeibaar is, aangezien S-golven zich in vloeistoffen niet kunnen voortbewegen. Maar de binnenkern blijkt vast, want de P-golven nemen daar sterk in snelheid toe.

Maar waarom denken geologen dat de kern uit ijzer bestaat? Ten eerste moet het materiaal een grote dichtheid hebben (vanwege de snelle P-golven) en algemeen voorkomen in ons zonnestelsel. Bovendien moet het materiaal magnetische eigenschappen hebben, om het aardmagnetisch veld te kunnen verklaren. IJzer is dan de meest logische kandidaat.

Ook een vraag voor de rubriek ‘KIJK antwoordt’? Mail hem naar [email protected]!

Tekst: Gemma Venhuizen

Beeld: iStock