Volgens de meest gedetailleerde schatting ooit hebben mensen in 70 jaar tijd slechts een minuscuul stukje van de diepzeebodem gezien.

De zoektocht naar mineralen wordt moeilijker en moeilijker. Daarom onderzoeken bedrijven of het haalbaar is om ze uit de diepzee te mijnen. Maar de ecologische schade daarvan is na ruim veertig jaar nog zichtbaar, stellen wetenschappers in een nieuw onderzoek. 

Wetenschappers vonden twee keer zoveel radioactief beryllium op de bodem van de Grote Oceaan als verwacht. Hoe is dat daar terechtgekomen?

Ruim 2500 meter onder water tilden wetenschappers een stukje zeebodem op. Onder het gesteente troffen ze voor het eerst dieren aan.

De zeebodem in diepe delen van de oceaan bevat een goudmijn aan zeldzame en kostbare metalen. Maar van wie zijn die?

Kan diepzeemijnbouw de klimaatverandering tegengaan? Of levert deze manier van grondstoffen winnen vooral een milieuramp op in de oceanen?

Een wereld zonder gps is niet echt meer voor te stellen. Wetenschappers van het MIT hebben daarom het bereik ervan verder uitgebreid tot onder water.

Slechts 20 procent van de oceaanbodem is in kaart gebracht. Daar moet het project Seabed 2030 verandering in brengen.