Wel de lusten, niet de lasten. Zo zou je nimby’s kunnen omschrijven. KIJK wilde weten hoe principieel we nu eigenlijk zijn en schakelde onderzoeksbureau Team Vier in. Zie hier de meningen over vijf hete hangijzers.
Bereik graag, maar zonder zendmast
De meeste Nederlanders willen graag overal kunnen bellen en internetten. Toch wil van deze groep ruim een derde (37 procent) geen zendmast van een mobiele aanbieder vlakbij huis. Het percentage vrouwen dat zulk nimbygedrag vertoont (52 procent) ruim twee keer zo hoog als het percentage nimbymannen (21 procent). Bekend is dat vrouwen in het algemeen meer gezondheidsklachten rapporteren dan mannen. Misschien zijn vrouwen daardoor ook banger om ziek te worden. Over de gezondheidseffecten van zendmasten wordt al jaren getwist – overigens vaak zonder gedegen wetenschappelijke onderbouwing. Dat zou de angst kunnen voeden.
De pedokwestie
Slechts drie op de tien Nederlanders (29 procent) vindt dat een pedoseksueel een eigen woning moet kunnen kopen of huren. Toch wil ruim de helft (55 procent) van deze mensen een pedoseksueel niet als buurman of buurvrouw. Vooral vrouwen zien dat niet zitten: van de vrouwelijke respondenten die pedoseksuelen nog best een eigen woning gunnen, zou maar liefst 98 procent niet willen dat die naast haar komt wonen. Bij mannen is dat maar 17 procent. Een opmerkelijk verschil. Misschien is dit te wijten aan het feit dat vrouwen veel vaker slachtoffer zijn van seksueel geweld dan mannen en dat zij pedoseksuelen daarmee in verband brengen. Maar het kan ook zijn dat moeders zichzelf minder dan vaders in staat achten om hun kinderen te beschermen. Vaders hebben misschien meer het gevoel dat ze fysieke controle kunnen houden over de situatie.
Meer wegen, maar niet langs mij
Niet iedereen vindt het even belangrijk dat er genoeg wegen zijn om snel van A naar B te komen. Maar van degenen die dit wél vinden, willen ruim vier op de tien (42 procent) zulke wegen niet in hun woonomgeving. Opmerkelijk is dat vooral ouderen zulk nimbygedrag laten zien: bijna vier op de vijf (79 procent) wil wel een goed wegennet, maar geen uitbreiding of verbreding van wegen in de eigen buurt. Onder jongeren (10 procent) zijn juist opvallend weinig nimby’s. Mogelijk maken zij zich minder zorgen over de uitstoot van fijnstof dan ouderen, of hebben ze er minder last van. Ook storen jongeren zich misschien minder aan lawaai, omdat ze nu eenmaal met druk verkeer zijn opgegroeid. Of interesseert het hen gewoon niet waar wegen worden aangelegd omdat ze nog niet weten waar ze zich zullen settelen.
Laat dáár maar waaien
De meeste Nederlanders zijn voorstanders van windenergie en bijna driekwart van hen (72 procent) zegt ook geen bezwaar te hebben tegen een windmolen in de buurt. Maar ruim een kwart (28 procent) van de voorstanders heeft dat wél en vertoont dus nimby-gedrag. Opvallend genoeg zijn er ruim drie keer zo weinig middelbaar opgeleide nimby’s (15 procent) dan laag opgeleide nimby’s (49 procent). Maar die trend zet niet door met het opleidingsniveau: onder hoog opgeleiden vertoont 36 procent nimbygedrag. Het is moeilijk deze resultaten te verklaren. Er is in elk geval geen verband te ontdekken tussen de spreiding van opleidingsniveau en het aantal windmolens over ons land.
Asielzoekers all the way
Als het om asielzoekers gaat, gedragen Nederlanders zich nauwelijks als nimby. Van degenen die vinden dat Nederland asielzoekers moet blijven opnemen, is maar 3 procent tegen een asielzoekerscentrum in de eigen buurt. De overige 97 procent vindt dat dus geen probleem. Tegelijkertijd vindt een meerderheid van de respondenten (70 procent) dat Nederland überhaupt geen asielzoekers moet blijven opnemen. Kennelijk werkt het asielbeleid nogal polariserend. Je bent ofwel compleet tegen de komst van nieuwe asielzoekers, of je bent voor en dan mogen ze ook gerust bij je in de buurt wonen. YIMBY dus: yes in my backyard!
Eerlijke antwoorden?
De resultaten op deze pagina komen uit representatief onderzoek onder achthonderd Nederlanders van 18 jaar en ouder, uitgevoerd door Team Vier. Omdat nimbykwesties sociaal wenselijke antwoorden zouden kunnen oproepen, werd een methode gekozen die dat effect neutraliseert. Jelle Rhebergen van Team Vier legt uit hoe dat werkt: “De Item Count-methode maakt gebruik van een testgroep en een controlegroep. Beide groepen krijgen vijf dezelfde stellingen voorgelegd. Maar de testgroep krijgt daarnaast ook een extra stelling. Dat is in dit onderzoek de ‘nimbystelling’, bijvoorbeeld ‘Ik wil niet dat er windmolens worden geplaatst in de buurt van mijn woning’. Beide groepen
geven aan met hoeveel stellingen zij het eens zijn. Door vervolgens het gemiddelde van beide groepen te berekenen en dit te salderen, kunnen we het percentage bepalen dat het eens is met de extra nimbystelling.”
Deze tekst is ook te vinden in KIJK 6/2014. In dit nummer staat tevens het artikel ‘Niet in mijn achtertuin’, dat het verschijnsel nimby in detail bespreekt en duidt.
Tekst: Iris Dijkstra, Inge Fraters
Beeld: Hein de Kort/ComicHouse.nl
