Als je door een telescoop naar de maan tuurt, zie je de vele karakteristieke putjes op zijn oppervlak. Waarom heeft de maan zoveel kraters? En waarom heeft de aarde die niet?
De maan dankt zijn pokdalige uiterlijk aan de vele klappen die hij heeft geïncasseerd. Hij groeide op in een gevaarlijke buurt: toen het zonnestelsel net was gevormd, wemelde het hier van de rondvliegende rotsblokken. Een deel daarvan sloeg in op de maan en liet daarbij een krater achter. Later werd de omgeving rustiger, maar nog altijd komt er regelmatig een verdwaald object op de maan terecht. Elk jaar komen er daardoor minstens enkele tientallen kraters bij.
Lees ook:
- Asteroïde 2024 YR4 zou de maan kunnen raken – iets wat astronomen graag zien
- Verrassend snel: twee ‘Grand Canyons’ op de maan zijn in slechts 10 minuten gevormd
Uitgewiste kraters
We mogen blij zijn met de maan, want alle objecten die hij opvangt, komen niet op de aarde terecht. Maar het omgekeerde geldt ook: de aarde vangt een hoop ruimterotsen op voordat die op de maan terechtkomen. Alleen leidt dat hier veel minder vaak tot een krater.
Dat komt ten eerste doordat de aarde een atmosfeer heeft. De meeste meteorieten verbranden daarin of vallen uit elkaar. Alleen echt stevige rotsblokken komen erdoorheen en kunnen vervolgens een krater in de grond vormen.
Daarnaast zijn er in het verleden een hoop kraters gevormd die we nu niet meer terugzien. Door stromend water, wind en het verschuiven van de aardplaten zijn deze sporen inmiddels uitgewist.
Dan bestaat 70 procent van het aardoppervlak ook nog eens uit water. En je hebt wel een heel stevige meteoriet nodig om op de zeebodem een krater achter te laten.
Deze vraag kon je vinden in KIJK 3/2025.
Ook een vraag voor de rubriek ‘KIJK Antwoordt’? Mail hem naar info@kijkmagazine.nl. En in onze special geven we antwoord op 172 bijzondere, verrassende en boeiende vragen! Bestel hem hier! Of eenvoudig via de knop hieronder.
Tekst: Yannick Fritschy
Beeld: Carsten Frenzl/Flickr/CC BY 2.0