De eerste keer dat ik natuurkundige en wetenschapsjournalist Diederik Jekel live hoorde spreken, zorgde hij binnen luttele seconden voor beschaamde blosjes bij ondergetekende.

Tijdens een lezing op uitnodiging van KIJK trok hij namelijk van leer tegen vrouwen die in de illusie leven dat dure gezichtscrèmes hun huid de zachtheid van babybilletjes kunnen geven. Stuiterend van verontwaardiging (ja, bijna letterlijk) sprak hij schande van de mooi verpakte reclameleuzen. “Nu met zalm-DNA…! En wat denk je dat zalm-DNA met je doet dan?! Helemaal niets! Het is niet zo dat die DNA-strengen door je huid kunnen dringen en zich binden aan je eigen DNA. Onzin! Je kunt net zo goed vaseline gebruiken.”

Maar meneer Jekel was nog niet klaar. Naast de potjes in mijn badkamerkast moest ook mijn desinfecterende handzeep eraan geloven. Ook klinkklare onzin, aldus Jekel. Zo’n dure zeep heeft geen greintje meer effect dan een goedkoop C-merk. Tenzij je bereid bent wel 30 seconden te schrobben. Doe je even mee, waarde lezer: eenentwintig, tweeëntwintig, drieëntwintig… Ik weet niet hoe met jou zit, maar 30 seconden red ik meestal niet. En zo kon ook mijn zeer gewaardeerde handzeep voortaan in het supermarktschap blijven staan.

Zo heeft Jekel me in een paar minuten tijd goud geld bespaard. Dat stemt me vrolijk voor de toekomst; want vanaf nu mag hij zich in elke KIJK opwinden, verbazen of verheugen over allerlei ontwikkelingen in de wetenschap en maatschappij. Van gezichtscrème tot aan de economie, zoals in zijn eerste column in KIJK 12/2012.

Nog iets waar ik in deze KIJK extra trots op ben: het artikel ‘De grote groene rekensom’. Een knap staaltje onderzoeksjournalistiek waarmee we voor eens en voor altijd korte metten maken met de eeuwige discussie over de haalbaarheid van een volledig duurzaam Nederland. Want dat is waar het om zou moeten gaan in ons land: blijf elkaar niet napraten, maar baseer je op keiharde feiten. Dat gezegd hebbende… mijn badkamerkast verdient een opruimbeurt.

Beeld: Studio 5982