Ben je geïnteresseerd in de wereld van wetenschap & technologie en wil je hier graag meer over lezen? Word dan lid van KIJK!
Sommige vleesetende dinosauriërs braken schedels, anderen scheurden vlees van botten, geeft nieuw onderzoek aan.
Tyrannosaurus rex (T. rex) had een enorme bijtkracht. Die is geschat op zo’n 50.000 Newton. Daarmee kon hij met gemak botten verbrijzelen en, als hij in deze tijd zou leven, door pantserplaten heen bijten.
Maar hadden alle grote vleesetende dino’s op twee poten een grote bijtkracht of waren er ook andere jachttechnieken? Twee paleontologen van de University of Bristol denken dat laatste, aan de hand van schedelanalyses, gepubliceerd in Current Biology.
Lees ook:
- Langnekdino’s slikten zonder te kauwen hele stukken plant door
- Schedel van gigantisch zeemonster breekt wereldrecord
- Hielpen kleine ogen T. rex aan een grote bek?
Schedelstress
Andrew Rowe is al langer gefascineerd door de bijtkracht van de beruchte moordmachines van lang geleden. Hij trommelde zijn collega Emily Rayfield op om de bijtkracht van maar liefst achttien soorten vleesetende dinosauriërs die op twee poten liepen te onderzoeken.
Ze maakten CT-beelden van de schedels, deden oppervlaktescans en verrichtten metingen aan de kaken. Zo brachten ze de complete biomechanica van de dinoschedels in kaart. De mate van schedelstress (de druk die erop stond) gaf een indruk van de bijtkracht die de vleeseters op hun prooien loslieten.
Breken of verscheuren
T. rex bleek een schedel te hebben die perfect geoptimaliseerd was voor een enorm hoge bijtkracht. Hij was een echte skull crusher. Andere moordende giganten, zoals Allosaurus en Spinosaurus, bleken juist een lichtere bijtkracht te hebben. Relatief gezien natuurlijk. In plaats van botten te breken, sneden en scheurden ze waarschijnlijk het vlees van hun prooi. Ongeveer zoals een komodovaraan.
Kortom, de vleesetende dino’s hielden er verschillende jachttechnieken op na en dat was goed terug te zien in het biomechanische ontwerp van hun schedel. Ze bewandelden dus verschillende evolutionaire paden op weg naar hun status van toproofdier. Daarmee werden ze elk op hun eigen manier de schrik van hun prooidieren tijdens het dinotijdperk.
Uitzonderlijke levenswijze
“Het is mooi om te zien dat Rowe en Rayfield hun analyse hebben gebaseerd op een heel grote 3D-scan-dataset van schedels”, vertelt paleontoloog en dinokenner Leon Claessens van de Universiteit van Maastricht. “Hun werk benadrukt opnieuw hoe uitzonderlijk de levenswijze van T. rex was.”
“De schedel van deze bruut bleek zodanig gebouwd dat hij de enorme krachten die bij een verpletterende beet vrijkwamen, aankon”, vervolgt hij. “Andere groepen vleesetende dino’s pakten het anders aan en gebruikten hun tanden als snijgereedschap, want hun schedelstructuur was niet sterk genoeg om hun prooi te verpletteren of langdurig met kracht vast te houden.”
De studie biedt volgens Claessens een goede basis voor verder onderzoek. “Zodat we de diversiteit aan biomechanische mechanismen en voedingsstrategieën van vleesetende dino’s beter kunnen doorgronden.”
Bronnen: Current Biology, Cell Press via EurekAlert!