Bevat het proton deeltjes die zwaarder zijn dan hijzelf?

Gieljan de Vries

16 augustus 2022 18:00

Proton

Theoretisch natuurkundigen zijn erover uit: het oersimpele proton bevat niet alleen de al bekende up– en downquarks, maar ook middelzware charmquarks. Een hersenkraker, want die deeltjes zijn zwaarder dan het proton zelf.

Protonen zijn positief geladen deeltjes die je terugvindt in alle atoomkernen in je lijf. We weten al sinds 1917 van hun bestaan, maar een artikel dat deze week is gepubliceerd in het wetenschapsblad Nature bewijst dat we die kerndeeltjes nog steeds niet perfect begrijpen. Theoretisch natuurkundige Juan Rojo (Vrije Universiteit en Nikhef) laat in zijn artikel zien dat het proton onverwachte bouwstenen bevat. Het is mooi werk, maar overtuigt nog niet helemaal, reageert een vakgenoot.

Lees ook:

proton
Hoe dieper je inzoomt op een deeltje als het proton, hoe meer bewijs je vindt dat er naast de bekende bouwstenen up­- en downquark ook allerlei andere deeltjes in voorkomen. © CERN

Boekhouden

Protonen bestaan uit een kluitje van drie quarks, de fundamentele bouwstenen van het standaardmodel van de deeltjesfysica. Volgens het simpelste plaatje van het proton zijn dat de twee lichtste soorten quarks: twee up- en een downquark. Maar volgens de theorie kun je ook andere quarks vinden in het proton, zoals het charmquark. Het onderzoek in Nature laat zien dat dat middelzware deeltje zelfs permanent aanwezig is.

Rojo’s bewijs heeft de vorm van extreem pietepeuterig boekhouden. Door in zo groot mogelijk detail door te rekenen hoe de drie bekende up- en downquarks zich gedragen, en dat af te trekken van nauwkeurige metingen aan het proton, hield zijn onderzoeksproject een restant over dat niet past bij de up- en downquarks.

Het verschil tussen Rojo’s berekeningen en de metingen is maar een half procent en past precies bij hoe een klein aandeel charmquarks het proton zou beïnvloeden. “We zijn hier al veertig jaar naar op zoek “, vertelt Rojo: “pas sinds kort hebben we de rekenkracht en de metingen om het proton echt door te lichten.”

Massa

Opmerkelijk is dat het charmquark zelf duizend keer zwaarder is dan het upquark, en zelfs zwaarder dan het proton. Hoe past dat? “Het klinkt inderdaad alsof je een kilo suiker koopt en ontdekt dat er ook twee kilo zand in zit”, geeft Rojo toe in een persbericht. Dat klinkt onzinnig, maar de theoretisch natuurkundige is stellig: in de quantumtheorie kan dit prima.

Het standaardmodel beschrijft deeltjes zoals het proton niet als een vaste set deeltjes, maar als een optelsom van verschillende toestanden. Twee ups en een down bijvoorbeeld, of daarbij nog eens twee strangequarks (al eerder gevonden) en nu ook twee charmquarks. Alsof je door een appeltaart een paar partjes peer mixt voor de perfecte smaak. Die uitgebreide varianten tellen veel minder mee in het totaalplaatje dan het basisrecept, wat de reden is dat ze zo lastig zijn aan te tonen.

“Het is best een klein effect”, reageert experimenteel deeltjesfysicus Freya Blekman aan de Universiteit van Hamburg, zelf niet betrokken bij de studie. “Vandaar dat het nog niet eerder gevonden was. Tegelijkertijd is het aandeel charmquarks groter dan ik had verwacht. Interessant!”

Altijd aanwezig

Dat het proton charmquarks bevat, is volgens Blekman geen nieuws. “Dat weten we al sinds experimenten vanaf 2012.” De vraag was eerder hoe dat kan, legt de onderzoekster uit. Ontstaan die charmquarks uit het niets om een fractie van een seconde later weer te verdwijnen, of zijn het bouwstenen die er altijd in zitten? “Rojo en zijn collega’s laten zien dat dat laatste waarschijnlijk het geval is.”

Toch mag de meetnauwkeurigheid nog omhoog, vinden zowel Rojo als Blekman. Die is nu drie sigma, oftewel een foutenmarge van zo’n één op duizend. Deeltjesfysici spreken pas van een echte ontdekking, zoals de vondst van het Higgsdeeltje, vanaf vijf sigma: een foutenmarge van één op drieënhalf miljoen.

Neutrino’s

Het resultaat aanscherpen wordt volgens Blekman lastig, want er is – nog – geen experiment op aarde dat de gebruikte metingen met de LHCb-detector van CERN kan controleren. Toch is er hoop: de toekomstige electron-ion-collider kan de proeven misschien controleren.

LHCb-experiment
Juan Rojo testte zijn berekeningen met metingen van de LHCb-detector bij CERN. Die zoekt in de brokstukken van protonen die met bijna de lichtsnelheid op elkaar knallen naar sporen van het verschil tussen materie en antimaterie. © CERN

Ook de neutrinotelescoop IceCube in het ijs van Antarctica kan nieuws brengen, denkt Rojo: die meet strooistraling van de inslag van snelle protonen uit het heelal op de atmosfeer, een proces dat gevoelig is voor het aandeel charmquarks in het proton. Als Rojo’s berekeningen kloppen met de gemeten strooistraling, is dat een steuntje in de rug voor de voorspelde charmquarks in het proton.

Blekman is benieuwd naar vervolgwerk: “Dit is razend interessant onderzoek. Er is nog van alles dat we niet weten over het proton, zoals of het op echt lange termijn wel stabiel is. Alles wat we kunnen leren is welkom.”

Bronnen: Nature, Nikhef

Beeld:

Ben je geïnteresseerd in de wereld van wetenschap & technologie en wil je hier graag meer over lezen? Word dan lid van KIJK! 



De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."








Meer Nieuws