Krakers, kraakfornuizen, kraakovens… Hoe je ze ook noemt, het zijn onmisbare installaties in de chemische industrie. Maar ze zorgen ook voor bijzonder veel CO₂-uitstoot. Kan dat anders? Elektrificatie lijkt het antwoord, maar de grote vraag is: hoe?

De chemische industrie maakt talloze producten die we in het dagelijks leven gebruiken. Plastics, verf, lijm, waspoeder, schoonmaakmiddelen, mondkapjes, cosmetica en ga zo maar door. Naftakrakers staan in veel gevallen aan de basis van die producten. Ze hakken fossiele grondstoffen op in de verschillende ingrediënten die de chemische industrie nodig heeft. Zo produceren ze bijvoorbeeld ethyleen, een onmisbare grondstof voor de productie van plastics.

Maar de CO₂-uitstoot van kraakfornuizen moet omlaag, want die liegt er niet om. Nederland telt in totaal vijf krakers, verdeeld over drie locaties, en die stoten gezamenlijk zo’n 5 megaton koolstofdioxide uit. Dat staat gelijk aan ruim 2 procent van de totale CO₂-uitstoot van Nederland. Wereldwijd zijn er ongeveer driehonderd krakers operationeel, die samen 1,3 procent van de totale CO₂-uitstoot voor hun rekening nemen.

Inmiddels onderzoeken verschillende consortia de mogelijkheden om deze uitstoot naar beneden te krijgen. Daarbij ligt de focus op elektrificatie, ofwel het vervangen van fossiele energiebronnen door groene elektriciteit om krakers te laten kraken.

Maar daar blijken nogal wat haken en ogen aan te zitten. In KIJK 10/2023 lees je daar meer over. Deze editie ligt vanaf donderdag 14 september in de winkel.

Tekst: Hidde Middelweerd

Meer informatie:

• Energy Conversion and Management: Electrified steam cracking for a carbon neutral ethylene production process
• ACS Publications: Review of Electric Cracking of Hydrocarbons
• TNO: E-missi0n MOOI: TNO steunt Dow en Shell bij elektrisch kraken
• De Ingenieur: Shell en Dow testen elektrisch kraken van aardolie
• KIJK: Hoe verandert organisch materiaal in fossiele brandstof?

Beeld: CREDI